Cadeaus in herstel: er is altijd wel iemand

Susan weet hoe het is om jarenlang te leven in chaos, gebruik en overleven. En ze weet nu ook hoe het voelt als er weer ruimte komt in haar hoofd. Voor rust. Voor verbinding. Voor een toekomst.

“Het is al vroeg begonnen voor mij. Mijn eerste klinische opname was toen ik elf was. Daarna zijn er nog meerdere geweest. Mijn leven bestond uit veel gebruik en depressie. Ik had het eigenlijk al opgegeven. Ik zat al in een euthanasietraject. Totdat ik op tv een vriendin zag in de serie van Yes We Can: De Jeugdkliniek - Als Niets Meer Werkt. En ergens dacht ik: misschien moet ik het toch nog één keer proberen. Best impulsief, maar ik ben zó blij dat ik die keuze heb gemaakt.

Ik mocht vrijwel meteen aan mijn behandeling starten bij Yes We Can. En in een hele korte tijd is er daarna veel veranderd. Ik ben niet meer depressief. Ik gebruik niet meer. En ik voel nu positieve emoties waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze had. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat er toch nog een beetje vertrouwen in mij zat en dat er op een simpele manier een zaadje werd geplant. Door na de behandeling naar Zero&Sano te gaan kwam ik met behukp van het team en de bewoners tot een besef, wat mijn leven heeft doen veranderen. Ik begon te zien dat veel onrust in mijn hoofd door mezelf werd veroorzaakt. Dat besef was pijnlijk, maar ook bevrijdend. Ik had het nodig. 

Bij Zero&Sano word je niet afgeschreven op één moment. Als ik me even niet lekker voel en ik reageer kort of zeg iets lulligs, dan kan ik daar later op terugkomen en het uitpraten. En ik merk dat herstel vooral ook betekent: ik hoef het niet alleen te doen. Ik kan 24/7 fellows bellen, over de hele wereld. Als ik er niet lekker bij zit, is er altijd iemand. De feestdagen vind ik spannend. Ik was ergens bang dat ik het zou gaan romantiseren, zoals ik dat eerder deed: het idee van gezelligheid, een drankje erbij. Maar dan denk ik terug aan vorig jaar. Op kerstavond had ik mijn intake. Dus zo mooi was het toen eigenlijk niet...Kerst is spannend, niet zozeer omdat ik bang ben zelf een verkeerde keuze te maken, maar om alles wat het losmaakt. Ik ben heel dankbaar, dankbaar dat ik niet terug hoef naar alleen. Ik wil het ook niet meer alleen doen.”