Djamel

Djamel had al van alles geprobeerd. Nieuwe steden, nieuwe mensen, nieuwe omgevingen. Van Amsterdam tot Leeuwarden, telkens in de hoop dat een frisse start hem zou verlossen van dat gevoel van onrust. Maar Djamel kwam er steeds opnieuw achter: waar ik naar op zoek ben, is iets anders. “Ik dacht altijd: als ik maar verhuis naar een andere plek, als ik maar een andere baan heb… dan komt het goed. Maar telkens liep ik eigenlijk weg. Niet van de stad, maar van mezelf.”

Twee gezichten

Op papier leek het leven van Djamel nog best oké. Hij had werk, ging naar de sportschool en leek zijn zaken op orde te hebben. Maar achter die façade leefde hij een dubbelleven. Overdag werkte hij, maar 's avonds blowde hij. En in het weekend verdween hij in feesten, drank en middelen. “Ik hield mezelf in stand op m’n werk, maar verder nam ik geen verantwoordelijkheid. Als iets niet lukte, zocht ik de oorzaak altijd buiten mezelf: het lag aan de situatie, aan anderen, maar nooit aan mij.

In het laatste jaar van zijn gebruik verhuisde Djamel drie keer, steeds met het idee dat een nieuwe stad hem zou redden. “Ik dacht: als ik hier opnieuw begin, wordt het beter. Maar het werd niet beter — mijn wereld werd juist kleiner. Alles draaide alleen nog maar om gebruiken.”

Een sprankje hoop

Het was zijn moeder die voor het eerst het woord ‘kliniek’ liet vallen. Zo kwam ze met Yes We Can Clinics. Djamel had zijn twijfels. Maar diep van binnen wist hij: ‘Wat ik nu doe werkt niet. En ik heb toch niks meer te verliezen.’

“Toen ze bij de intake over beschermd wonen begonnen, zei ik eigenlijk gewoon ‘ja’. Niet eens omdat ik het echt wilde, maar vooral omdat ik geen drie uur in de auto terug naar Leeuwarden wilde zitten met een teleurgestelde moeder. Dat leek me op dat moment zwaarder dan instappen in iets nieuws. En toch, ergens voelde ik ook: misschien is dit wel de kans die ik nodig heb.”

En zo begon zijn traject na Yes We Can Clinics bij Zero&Sano. Geen grootse beloftes, geen plotselinge doorbraak. Maar stap voor stap, met vallen en opstaan.
Het was niet altijd makkelijk. “Ik heb moeilijke momenten gehad, echt. Maar juist door die momenten ben ik gegroeid. Ik werd uit m’n comfortzone gehaald en leerde omgaan met mensen die totaal anders waren dan ikzelf. Zes huisgenoten, zes andere types. En tóch vonden we verbinding.”

Die verbinding is wat Djamel het meest is bijgebleven. “Ik dacht altijd dat ik anders was. Gek, misschien zelfs. Maar hier ontdekte ik: iedereen draagt een rugzak en niemand hoeft dat alleen te doen.”

Op eigen benen staan

Inmiddels woont Djamel op zichzelf en werkt hij als bezorger bij de IKEA. Hij zoekt naar een toekomst in de zorg. “Ik wil iets betekenen voor anderen. Iets teruggeven.”

Zijn leven is rustiger en gestructureerde nu. Maar die oude neiging, dat stemmetje dat zegt ‘het moet beter’, is er soms nog. “Ik ben perfectionistisch. Tevreden zijn met wat ik heb, vind ik lastig. Maar als ik kijk naar hoe het was, dan zeg ik ook tegen mezelf: ik bén al heel ver gekomen.”

“Wees een beetje lief voor jezelf”

Wat hij toekomstige bewoners wil meegeven? Hij hoeft er niet lang over na te denken. “Gun jezelf de tijd. En wees een beetje lief voor jezelf en voor anderen. Je bent hier voor jou. Je hoeft niet te haasten. Je hoeft het niet perfect te doen. Je mag er gewoon zijn.”