Jelmer

Jelmer woont aan een idyllisch grachtje in Schiedam. Een plek die rust uitstraalt, net als hijzelf. Toch ging er een turbulent verleden aan vooraf, van worstelen met een verslaving en een baan die hem meer energie kostte dan het opleverde, tot een moedige carrièreswitch die alles veranderde.

Van sales naar de zorg

Jelmer solliciteerde bij Zero&Sano, maar het bleek toen nog niet het juiste moment. Toch gaf hij niet op. “Ik had die klik met de organisatie, zonder er ooit gewerkt te hebben. Dus ik deed een goede training, probeerde het opnieuw en de tweede keer lukte het.” Ondanks zijn gebrek aan papieren kreeg hij een kans. “Ik begon als persoonlijk begeleider, meteen met een groep bewoners. In de eerste drie maanden werd ik diep in het water gegooid. Dat was pittig, maar het werkte.”

Dagbesteding, groepen en één-op-één

Inmiddels werkt Jelmer al een paar jaar als (senior) persoonlijk begeleider. Zijn dagen zijn afwisselend en intens. “Ik begin de dag met dagbesteding en een groepssessie, dat vind ik elke keer weer een mooie uitdaging. Daarna voer ik één-op-één-gesprekken met bewoners, over van alles: geldzaken, lichamelijke gezondheid, mentale struggles, verslaving... alles komt voorbij.”

Wat hem raakt? “Die kleine interacties, de grapjes tussendoor, de momenten waarop iemand in actie komt. Zoals een jongen die zijn hele schuldentraject met mij doorliep en alles zelf aanpakt. Dat is zo tof om te zien.”

Ook Jelmer zelf is gegroeid sinds hij bij Zero&Sano werkt. “Je komt jezelf tegen in dit werk. Ik word regelmatig geconfronteerd met mijn eigen patronen, maar dat maakt me juist sterker. Ik ben geduldiger geworden, sterker, als mens én als begeleider.”

Sommige momenten raken hem diep. Zoals die ene bewoner met autisme, die wekenlang bang was om zijn oma te bellen. “En toen durfde hij het. Ze zei: ‘Ik hou van je.’ Hij straalde. Zoiets blijft me bij.”

Wat het werk voor Jelmer bijzonder maakt? “Ik heb nog nooit een zondagavond gehad waarop ik dacht: shit, morgen weer werken. Nooit. Zelfs niet na een vakantie.” Voor hem voelt het soms als een jongerenkamp in plaats van werk. “We gaan naar buiten, doen vrijwilligerswerk, of zitten in het park. En dan denk ik: wow, dit mag ik gewoon doen.”

Tot slot wil hij nieuwe collega’s iets meegeven. “Je moet stevig staan in dit werk. Maar laat je verrassen door de kracht van deze doelgroep.  Het zijn vaak juist heel grappige, creatieve mensen. En je kunt echt iets betekenen. Dit werk is geen standaardbaan; het is een passie.”