Onno

Toen Onno een aantal jaar geleden voor het eerst binnenkwam bij Zero&Sano, was dat als bewoner. Hij had net een behandeling in een kliniek achter de rug en zocht een plek waar hij verder kon bouwen aan zijn herstel. Die plek vond hij bij Zero&Sano. En het bracht hem verder dan hij ooit had kunnen denken. Want nu mag Onno zijn ervaring inzetten als Persoonlijke Begeleider bij Zero&Sano.

Het waren intense dagen, maar ook een waardevolle tijd. “Overdag schreef ik aan mijn papers op het strand en ’s avonds stond ik er weer voor de groep. Het was zwaar en goed tegelijk.”

Na zijn traject bij Zero&Sano vertrok Onno naar Zuid-Afrika. Niet voor een sabbatical of vakantie, maar om daar te studeren én te werken in de kliniek waar hij zelf ooit verbleef. “Ik zat daar met twee andere collega’s. We waren dag en nacht aanwezig – geen vaste roosters, geen afgebakende taken. We deden eigenlijk alles wat nodig was naast de therapiesessies: van ontbijt maken tot strandwandelingen.”

Tot dat de kliniek onverwacht haar deuren sloot. Onno verloor van de ene op de andere dag zijn baan en moest terug naar Nederland. “Eerlijk gezegd wist ik even niet wat ik moest. Maar ik dacht meteen aan Zero&Sano. Ik belde een collega en zei: ‘Ik weet niet precies wat de bedoeling is, maar ik weet wel waar ik verder wil zijn. En dat is: aan de slag bij Zero&Sano.’”

Naast iemand staan, tot die zelf verder kan

Tot op de dag van vandaag werkt Onno als persoonlijk begeleider. Niet op kantoor, maar juist daar waar het echte leven gebeurt. In de keuken, in de sportschool of gewoon aan tafel, na een lange maar waardevolle dag.

Met een lach op Onno zijn gezicht vertelt hij: “Ik ben niet hun vriend, maar ook geen begeleider op afstand. Meer een kameraad die een tijdje met de bewoner meeloopt. Totdat ze zelf verder kunnen.”

Wat het voor hem zo bijzonder maakt? “Ik zie mensen binnenkomen als bange muisjes, en maanden later staan ze daar, stevig op hun benen, met plannen en dromen. Dat blijft elke keer magisch.”

Als je Onno vraagt waar hij het meest van geniet, hoeft hij niet lang na te denken. “Het Zero&Sano naastendiner, elk jaar weer. Samen met de bewoners organiseren we een diner voor hun naasten. De bewoners koken zelf en regelen alles tot in de puntjes. Tijdens het diner zitten bewoners, naasten en collega’s samen aan tafel. En dan zie ik ze daar staan: trots, stralend, zichtbaar. Dat moment – dat is goud.”

Hij geniet ontzettend om de groei van de bewoners te zien en ieder met een eigen verhaal. Maar zelf hoeft hij niet op de voorgrond. “Ik wil ze niet redden, ik wil ze laten stralen. Ik hoef zelf geen podium. Maar als ik ervoor kan zorgen dat zij wel op het podium durven te stappen, dan heb ik het goed gedaan.”

Hier hoef je alleen jezelf te zijn

Als het aan Onno ligt, hoeven nieuwe collega’s geen perfect CV of vaste aanpak te hebben. “Wees jezelf. Echt. Speel geen rol. Als je hart klopt voor deze mensen, als je mee durft te bewegen en een beetje tegen chaos kunt – dan zit je goed.” Onno glimlacht. “Het is hier niet zoals ergens anders. En dat moet het ook niet zijn. Dat maakt het juist bijzonder.”