Bianca

Ze had een huis, een baan, mensen om zich heen. En toch dronk Bianca van zeven uur ’s ochtends tot elf uur ’s avonds. “Ze noemen het een functionerende verslaafde. En dat was ik ook. Tot ik het niet meer volhield.” Langzaam begon alles weg te vallen. Haar werk, haar woning én haar energie. “Mijn familierelaties zijn altijd goed gebleven. Maar mijn persoonlijke relaties? Die waren er niet.

Toen kwam het moment dat ze zichzelf aanmeldde voor de kliniek. Niet omdat ze echt klaar was voor verandering, maar omdat ze wilde dat haar moeder zou stoppen met pushen. “Ik dacht: als ik me aanmeld, kan zij weer even ademhalen.” Wat begon als een tijdelijke oplossing, bleek het begin van iets blijvends.

Nuchter worden bleek niet het eindpunt, maar juist het begin. “Zolang ik gebruikte, voelde ik weinig. Of ik was boos. Of blij. Daar zat niks tussen.” Pas toen de alcohol uit Bianca’s leven weg viel, kwam alles los. “Ik wist niet wat me overkwam. Alles voelde zo rauw. Ik kon er niks mee. En dus werd ik boos. Drie maanden lang.”

Toch bleef ze en langzaam begon ze weer te voelen, zonder weg te duwen. “Dat is denk ik het grootste wat ik hier geleerd heb: dat je ook de nare dingen mag voelen. En dat je ze kúnt voelen, zonder dat ze je kapotmaken.”

In de kliniek werd voorgesteld om naar een beschermend wonen locatie te gaan. Bianca weigerde. “Nee, zei ik. Jullie bekijken het maar. Ik ga naar huis.”

Tot ze richting huis ging en ze het een uur vol hield. Toen belde Bianca terug. Maar er was één probleem: er was geen plek. “Dus ik ben gaan bellen. Echt élk beschermend wonen locatie die er in Nederland is. En gelukkig zei Zero&Sano: je bent hier welkom.” Binnen drie weken mocht ze starten. “Dat had zo moeten zijn. En ik was zó blij.”

“Ik dacht: ik ga daar een jaartje zitten, en dan komt het wel goed.” Maar al in de eerste weken werd duidelijk dat dit niet ‘even’ zou worden. “De pijn kwam weer omhoog. Ik moest gaan praten. Naar m’n financiën kijken. En ik besefte: ik weet helemaal niet hoe je dat doet.” Bianca lacht als ze terugdenkt aan haar oude manier van omgaan met geld. “Ze vroegen naar mijn financiën. Ik zei: ‘Ik pin gewoon. En als het op is, is het op.’ Dat zegt genoeg, toch?”

Bianca woont weer zelfstandig en werkt in de gehandicaptenzorg. En haar leven? “Het is rustig. Sommigen zouden het saai noemen. Maar ik noem het stabiel. En ik ben gelukkig.” ’s Avonds zit ze thuis, met haar kat en een kop thee waar ze intens van kan genieten.  “Ik kon vroeger echt niet alleen zijn. Nu zoek ik het juist op. Ik ben graag met mezelf.”

Als ze iets zou willen meegeven aan nieuwe bewoners, dan is het dit: “Doe je niet beter voor dan je bent. Je hoeft hier niks te bewijzen. Wees eerlijk. Maak fouten. Dáár leer je van.”